Omig: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
|||
| (Nie pokazano 1 pośredniej wersji utworzonej przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
Zakład Podzespołów Radiowych Omig powstał w lipcu 1957 roku jako zakład pomocniczy przy Instytucie Tele- i Radiotechnicznym w Warszawie pod nazwą ''Zakład Produkcji Podzespołów Radiowych''. Profilem zakładu miało być opracowywanie i produkcja miniaturowych i subminiaturowych podzespołów radiotechnicznych oraz aparatów słuchowych i innych miniaturowych układów elektronicznych. | Zakład Podzespołów Radiowych Omig powstał w lipcu 1957 roku jako zakład pomocniczy przy Instytucie Tele- i Radiotechnicznym w Warszawie pod nazwą ''Zakład Produkcji Podzespołów Radiowych''. Profilem zakładu miało być opracowywanie i produkcja miniaturowych i subminiaturowych podzespołów radiotechnicznych oraz aparatów słuchowych i innych miniaturowych układów elektronicznych. | ||
Zakład szybko usamodzielnił się (w lutym 1958) i otrzymał nazwę ''Zakład Podzespołów Radiowych "Omig"''. Przydzielono mu budynek szkolny przy ulicy Stępińskiej 26/28, w którym do 1944 roku mieściła się [[Fabryka Elektrotechniczna inż. Adolfa Horkiewicza]]. W kwietniu 1958 zatrudniano przeszło 100 pracowników. | Zakład szybko usamodzielnił się (w lutym 1958) i otrzymał nazwę ''Zakład Podzespołów Radiowych "Omig"''. Przydzielono mu budynek szkolny przy ulicy Stępińskiej 26/28, w którym do 1944 roku mieściła się [[Fabryka Elektrotechniczna inż. Adolfa Horkiewicza]]. W kwietniu 1958 zatrudniano przeszło 100 pracowników. W latach 58-62 uruchomiono produkcję kilku podzespołów do kieszonkowych odbiorników radiowych i miniaturowych potencjometrów. | ||
W 1961 zapadła decyzja o rozbudowie Zakładu i podjęcia produkcji rezonatorów i filtrów kwarcowych, którą rozpoczęto w następnym roku. W 1965 przeniesiono do zakładów "Omig" Wydział Produkcji Elementów Kwarcowych z [[ZRK|Zakładów im. Marcina Kasprzaka]]. | W 1961 zapadła decyzja o rozbudowie Zakładu i podjęcia produkcji rezonatorów i filtrów kwarcowych, którą rozpoczęto w następnym roku. W 1965 przeniesiono do zakładów "Omig" Wydział Produkcji Elementów Kwarcowych z [[ZRK|Zakładów im. Marcina Kasprzaka]]. | ||
W 1967 i 1969 zakupiono we Włoszech licencje na rezystory wysokostabilne. W 1970 zakupiono we Francji licencję i nowoczesne wyposażenie technologiczne do produkcji kwarców, co znacząco zwiększyło poziom produkcji tych elementów i poprawiło ich jakość. W 1977 uruchomiono produkcję filtrów piezoceramicznych. Postępująca specjalizacja w kierunku elementów piezoelektrycznych spowodowała przekazanie produkcji elementów RL do innych zakładów. | W 1967 i 1969 zakupiono we Włoszech licencje na rezystory wysokostabilne (z firm Metallux i Hallerwal). W 1970 zakupiono we Francji licencję i nowoczesne wyposażenie technologiczne do produkcji kwarców, co znacząco zwiększyło poziom produkcji tych elementów i poprawiło ich jakość. W 1977 uruchomiono produkcję filtrów piezoceramicznych. Postępująca specjalizacja w kierunku elementów piezoelektrycznych spowodowała przekazanie produkcji elementów RL do innych zakładów. W 1985 w Zakładzie pracowało 1020 pracowników. | ||
W po przekształceniach ustrojowych w 1989 roku powstała spółka akcyjna "Omig" S.A., która kontynuuje profil produkcyjny Z.P.R. "Omig". | W po przekształceniach ustrojowych w 1989 roku powstała spółka akcyjna "Omig" S.A., która kontynuuje profil produkcyjny Z.P.R. "Omig". | ||
Aktualna wersja na dzień 22:36, 20 cze 2013
Zakład Podzespołów Radiowych "Omig" - warszawski zakład produkujący w latach PRL miniaturowe podzespoły radiowe i elementy kwarcowe. Jako spółka akcyjna istnieje do dziś.
Historia
Zakład Podzespołów Radiowych Omig powstał w lipcu 1957 roku jako zakład pomocniczy przy Instytucie Tele- i Radiotechnicznym w Warszawie pod nazwą Zakład Produkcji Podzespołów Radiowych. Profilem zakładu miało być opracowywanie i produkcja miniaturowych i subminiaturowych podzespołów radiotechnicznych oraz aparatów słuchowych i innych miniaturowych układów elektronicznych.
Zakład szybko usamodzielnił się (w lutym 1958) i otrzymał nazwę Zakład Podzespołów Radiowych "Omig". Przydzielono mu budynek szkolny przy ulicy Stępińskiej 26/28, w którym do 1944 roku mieściła się Fabryka Elektrotechniczna inż. Adolfa Horkiewicza. W kwietniu 1958 zatrudniano przeszło 100 pracowników. W latach 58-62 uruchomiono produkcję kilku podzespołów do kieszonkowych odbiorników radiowych i miniaturowych potencjometrów.
W 1961 zapadła decyzja o rozbudowie Zakładu i podjęcia produkcji rezonatorów i filtrów kwarcowych, którą rozpoczęto w następnym roku. W 1965 przeniesiono do zakładów "Omig" Wydział Produkcji Elementów Kwarcowych z Zakładów im. Marcina Kasprzaka.
W 1967 i 1969 zakupiono we Włoszech licencje na rezystory wysokostabilne (z firm Metallux i Hallerwal). W 1970 zakupiono we Francji licencję i nowoczesne wyposażenie technologiczne do produkcji kwarców, co znacząco zwiększyło poziom produkcji tych elementów i poprawiło ich jakość. W 1977 uruchomiono produkcję filtrów piezoceramicznych. Postępująca specjalizacja w kierunku elementów piezoelektrycznych spowodowała przekazanie produkcji elementów RL do innych zakładów. W 1985 w Zakładzie pracowało 1020 pracowników.
W po przekształceniach ustrojowych w 1989 roku powstała spółka akcyjna "Omig" S.A., która kontynuuje profil produkcyjny Z.P.R. "Omig".
Produkty
W początkowym okresie przedsiębiorstwo produkowało miniaturowe podzespoły RL, jak i aparaty słuchowe. W latach 60 wdrożono do produkcji miniaturowe rezystory metalizowane OM i MŁT. Z biegiem czasu rozpoczęto produkcję rezonatorów i filtrów kwarcowych. W tej dziedzinie Omig stał się krajowym monopolistą.
Od roku 1957 produkowano AS-571, pierwszy tranzystorowy aparat słuchowy produkowany w Polsce, będący jednocześnie pierwszym komercyjnym urządzeniem tranzystorowym. Został on wkrótce wyparty przez aparaty AS-2 i AS-3, nieco mniejsze i znacznie nowocześniej zaprojektowane. Aparaty słuchowe umożliwiały Omigowi przetestowanie nowo wprowadzanych do produkcji miniaturowych podzespołów.
W 1961 uruchomiono produkcję jednozakresowego (fale średnie) odbiornika radiowego Migo, najmniejszego odbiornika produkowanego w krajach KDL. Zawierał trzy tranzystory importowane 2SA102 i trzy polskie TG5. Jego rozwinięciem był dwuzakresowy odbiornik Tramp, posiadający również fale długie. Odbiorniki wyprodukowano w stosunkowo niewielkiej liczbie, nie kontynuowano tego profilu produkcji.
Bibliografia
- Hutnik Mieczysław, Pachniewicz Tadeusz: Zarys historii polskiego przemysłu elektronicznego do 1985 roku, SEP, Warszawa, 1994, stron 132.