Wzmacniacz Williamsona: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Spis treści}} | |||
== Klasyczny wzmacniacz Williamsona == | == Klasyczny wzmacniacz Williamsona == | ||
''Wzmacniacz Wiliamsona'' to opisany przez D.T.N. Williamsona w 1947 w Wireless World wysokiej jakości wzmacniacz<ref name="will1">D.T.N. Williamson, ''Desing for a High-quality Amplifier. Basic Requirements: Alternative Specifications'', Wireless World, April 1947.</ref><ref name="will2">D.T.N. Williamson, ''Desing for a High-quality Amplifier. Details of Chosen Circuit and Its Performance'', Wireless World, May 1947.</ref>. Jego stopień mocy ma charakterystyczną konstrukcję i dał bardzo znaczący wkład do rozwoju techniki HiFi. Jest to jeden z pierwszych opisanych w literaturze przykładów konstrukcji zmierzającej do uzyskaniu jak najlepszych parametrów odtwarzania dźwięku. Można go uznać za pierwszy wzmacniacz HiFi. | ''Wzmacniacz Wiliamsona'' to opisany przez D.T.N. Williamsona w 1947 w Wireless World wysokiej jakości wzmacniacz<ref name="will1">D.T.N. Williamson, ''Desing for a High-quality Amplifier. Basic Requirements: Alternative Specifications'', Wireless World, April 1947.</ref><ref name="will2">D.T.N. Williamson, ''Desing for a High-quality Amplifier. Details of Chosen Circuit and Its Performance'', Wireless World, May 1947.</ref>. Jego stopień mocy ma charakterystyczną konstrukcję i dał bardzo znaczący wkład do rozwoju techniki HiFi. Jest to jeden z pierwszych opisanych w literaturze przykładów konstrukcji zmierzającej do uzyskaniu jak najlepszych parametrów odtwarzania dźwięku. Można go uznać za pierwszy wzmacniacz HiFi. | ||
| Linia 11: | Linia 12: | ||
== Aplikacje == | == Aplikacje == | ||
Ze względu na dosyć wysoką cenę (mimo względnej prostoty) i stosunkowo niewielką moc wyjściową rozwiązanie Williamsona było bardzo rzadko stosowane we wzmacniaczach spotykanych na rynku, natomiast było (i nadal jest) dosyć popularne wśród konstrukcji amatorskich. | Ze względu na dosyć wysoką cenę (mimo względnej prostoty) i stosunkowo niewielką moc wyjściową rozwiązanie Williamsona było bardzo rzadko stosowane we wzmacniaczach spotykanych na rynku, natomiast było (i nadal jest) dosyć popularne wśród konstrukcji amatorskich. | ||
=== Z stopniem triodowym wyjściowym === | |||
[[Plik:Electrohome PA-100.gif|thumb|200px| Schemat wzmacniacza Electrohome PA-100 MK-1]] | |||
Wzmacniacz '''Electrohome PA-100''' - to przykład zastosowania klasycznego układu Williamsona z triodowym stopniem wyjściowym. Zastosowane lampy: ECC82, 6SN7 i w stopniu końcowym para KT66, prostownik na 5V4G. | |||
=== Z stopniem końcowym w układzie UL === | === Z stopniem końcowym w układzie UL === | ||
Czterostopniowa struktura wzmacniacza Williamsona była dosyć często łączona ze stopniem końcowym w [[Wzmacniacz UL|układzie ''ultra linear'']]. Umożliwiało to osiągnięcie znacznie większej mocy wyjściowej i sprawności przy bardzo dobrych pozostałych parametrach urządzenia. | Czterostopniowa struktura wzmacniacza Williamsona była dosyć często łączona ze stopniem końcowym w [[Wzmacniacz UL|układzie ''ultra linear'']]. Umożliwiało to osiągnięcie znacznie większej mocy wyjściowej i sprawności przy bardzo dobrych pozostałych parametrach urządzenia, powstało w ten sposób wiele klasycznych konstrukcji. | ||
[[Plik:Pederson W-50.gif|thumb|200px| Schemat wzmacniacza Pederson W-50]] | |||
Wzmacniacz '''Pederson W-50''' - struktura wzmacniacza Williamsona (z różnicowym stopniem pośrednim), ale stopień końcowy jest w układzie ''ultra linear''. Zastosowane lampy: dwie ECC82 i w stopniu końcowym para 6550, prostownik na 5V4G. | |||
[[Plik:Acro TO-330.gif|thumb|200px| Schemat wzmacniacza Acrosound TO-330]] | |||
Aplikacja zalecana do transformatora '''Acrosound TO-330'''. Zastosowano dwie lampy 6SN7 i parę 6550 (w wersji 60 W) lub EL34 (w wersji 50 W). | |||
[[Plik: | [[Plik:Dynaco Williamson.gif|thumb|200px| Wzmacniacz firmy Dynaco - UL w układzie Williamsona]] | ||
Zastosowano dwie lampy 6SN7 i parę EL34, prostownik na 5V4G. | |||
== Podstawowe wady i zalety == | == Podstawowe wady i zalety == | ||
| Linia 29: | Linia 40: | ||
== Przykłady konstrukcji == | == Przykłady konstrukcji == | ||
== Przypisy == | == Przypisy == | ||
Wersja z 18:41, 30 lip 2012
Klasyczny wzmacniacz Williamsona
Wzmacniacz Wiliamsona to opisany przez D.T.N. Williamsona w 1947 w Wireless World wysokiej jakości wzmacniacz[1][2]. Jego stopień mocy ma charakterystyczną konstrukcję i dał bardzo znaczący wkład do rozwoju techniki HiFi. Jest to jeden z pierwszych opisanych w literaturze przykładów konstrukcji zmierzającej do uzyskaniu jak najlepszych parametrów odtwarzania dźwięku. Można go uznać za pierwszy wzmacniacz HiFi.
Budowa
Wzmacniacz Williamsona składa się z czterech podstawowych bloków funkcjonalnych. Stopień wstępny zbudowany na triodzie jest bezpośrednio sprzężony z odwracaczem fazy pracującym w układzie dzielonego obciążenia charakteryzującym się bardzo dużą symetrią. Sygnały z odwracacza fazy nie są podawane bezpośrednio na stopień końcowy, ale zastosowano stopień pośredniczący w układzie symetrycznego wzmacniacza różnicowego. Takie rozwiązanie gwarantuje dostarczenie do stopnia wyjściowego sygnału o dużej amplitudzie, a niewielkich zniekształceniach. Stopień końcowy jest przeciwsobny, zbudowany na triodach (w oryginale na tetrodach strumieniowych KT66 połączonych w układzie triody), w klasie A. Godny uwagi w oryginalnej konstrukcji Williamsona był bardzo duży transformator wyjściowy, o indukcji uzwojenia pierwotnego około 100H. Wszystkie cztery stopnie wzmacniacza są objęte pętlą stosunkowo silnego ujemnego sprzężenia zwrotnego. Zapewnia to bardzo dobre parametry wzmacniacza, ale wymaga bardzo starannej konstrukcji całego układu, a zwłaszcza transformatora.
Artykuły spotkały się z bardzo dużym oddźwiękiem, Williamson kontynuował temat modyfikując nieco wartości niektórych parametrów[3][4], dodając stopień regulacji barwy tonu i wzmacniacz gramofonowy z korektorem[5][6] oraz tuner o bezpośrednim wzmocnieniu do odbioru stacji lokalnej[7].
Aplikacje
Ze względu na dosyć wysoką cenę (mimo względnej prostoty) i stosunkowo niewielką moc wyjściową rozwiązanie Williamsona było bardzo rzadko stosowane we wzmacniaczach spotykanych na rynku, natomiast było (i nadal jest) dosyć popularne wśród konstrukcji amatorskich.
Z stopniem triodowym wyjściowym
Wzmacniacz Electrohome PA-100 - to przykład zastosowania klasycznego układu Williamsona z triodowym stopniem wyjściowym. Zastosowane lampy: ECC82, 6SN7 i w stopniu końcowym para KT66, prostownik na 5V4G.
Z stopniem końcowym w układzie UL
Czterostopniowa struktura wzmacniacza Williamsona była dosyć często łączona ze stopniem końcowym w układzie ultra linear. Umożliwiało to osiągnięcie znacznie większej mocy wyjściowej i sprawności przy bardzo dobrych pozostałych parametrach urządzenia, powstało w ten sposób wiele klasycznych konstrukcji.
Wzmacniacz Pederson W-50 - struktura wzmacniacza Williamsona (z różnicowym stopniem pośrednim), ale stopień końcowy jest w układzie ultra linear. Zastosowane lampy: dwie ECC82 i w stopniu końcowym para 6550, prostownik na 5V4G.
Aplikacja zalecana do transformatora Acrosound TO-330. Zastosowano dwie lampy 6SN7 i parę 6550 (w wersji 60 W) lub EL34 (w wersji 50 W).
Zastosowano dwie lampy 6SN7 i parę EL34, prostownik na 5V4G.
Podstawowe wady i zalety
Zalety układu Williamsona:
- Stosunkowo małe zniekształcenia nieliniowe i intermodulacyjne stopnia wyjściowego.
- Mała oporność wewnętrzna, duża odporność na zmiany impedancji obciążenia. Może to mieć znaczenie przy współczesnych kolumnach głośnikowych, które posiadają skomplikowane zwrotnice i ich impedancja zmienia się mocno w funkcji częstotliwości.
- Stosunkowo łatwy do wykonania transformator. Mimo, że w pierwotnej wersji transformator był wykonany bardzo starannie, to sterowanie z triody o stosunkowo niewielkiej impedancji wewnętrznej stawia przed nim mniejsze wymagania niż sterowanie z pentody, zwłaszcza jeżeli chodzi o indukcyjność uzwojenia pierwotnego.
Wady wzmacniacza Williamsona:
- Niska sprawność energetyczna i moc wyjściowa (na przykład tylko kilkanaście watów z pary lamp EL34).
- Potrzebne duże napięcie sterujące stopień końcowy, co komplikuje stopnie sterujące i w dużej mierze likwiduje zalety stopnia wyjściowego.
Przykłady konstrukcji
Przypisy
- ↑ D.T.N. Williamson, Desing for a High-quality Amplifier. Basic Requirements: Alternative Specifications, Wireless World, April 1947.
- ↑ D.T.N. Williamson, Desing for a High-quality Amplifier. Details of Chosen Circuit and Its Performance, Wireless World, May 1947.
- ↑ D.T.N. Williamson, Design Data: Modifications: Further Notes, Wireless World, August 1949.
- ↑ D.T.N. Williamson, Replys to Queries Raised by Constructors, Wireless World, January 1950.
- ↑ D.T.N. Williamson, Design of Tone Controls And Auxiliary Gramophone Circuits, Wireless World, October And November 1949.
- ↑ D.T.N. Williamson, Modification for High-impedance Pickups and Long-playing records., Wireless World, May 1952.
- ↑ D.T.N. Williamson, Design for the Feeder Radio Units, Wireless World, December 1949.
Bibliografia
- Wszystkie artykuły Williamsona z Wireless World zostały wydane w zbiorczym reprincie przez wydawnictwo Iliffe & Sons w Londynie, dostępnym online w wielu miejscach Internetu, na przykład tu.