Eltra (radioodbiornik): Różnice pomiędzy wersjami

Z Oktoda
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Oktoda (dyskusja | edycje)
 
Oktoda (dyskusja | edycje)
Linia 15: Linia 15:


= Podstawowe parametry i właściwości =
= Podstawowe parametry i właściwości =
* tranzystory: OC44, 2xOC45, OC71, OC72 + dwie diody DOG56
* tranzystory:
:* Telefunken: OC613, 2xOC612, OC604, OC604spez + dwie diody DOG56
:* Philips: OC44, 2xOC45, OC71, OC72 + dwie diody DOG56
* zakresy fal: Długie 1322 m (227 kHz) - Warszawa I, Średnie 187 - 580 m (1605 - 520 kHz)
* zakresy fal: Długie 1322 m (227 kHz) - Warszawa I, Średnie 187 - 580 m (1605 - 520 kHz)
* zasilanie: 6V - 4 ogniwa AA lub 5 akumulatorów (typu KN1)
* zasilanie: 6V - 4 ogniwa AA lub 5 akumulatorów (typu KN1)
* elementy regulacyjne:
* elementy regulacyjne:
:: - potencjometr siły głosu z wyłącznikiem na górnej ściance obudowy
:* potencjometr siły głosu z wyłącznikiem na górnej ściance obudowy
:: - przełącznik zakresów na górnej ściance obudowy
:* przełącznik zakresów na górnej ściance obudowy
:: - pokrętło strojenia na płycie czołowej
:* pokrętło strojenia na płycie czołowej
* wymiary: 160x90x38 mm, ciężar ok. 0,53 kG
* wymiary: 160x90x38 mm, ciężar ok. 0,53 kG



Wersja z 17:49, 28 lut 2015

Widok odbiornika
Płytka drukowana
Fragment elektroniki

Eltra MOT-59 (MOT - od Miniaturowy Odbiornik Tranzystorowy) pierwszy polski radioodbiornik tranzystorowy, wytwarzany w bydgoskiej " Eltrze".

Historia

Odbiornik został zaprojektowany w 1958 w Zakładzie Radiotechniki Instytutu Tele- i Radiotechnicznego roku przez zespół Składający się z Rudolfa Uricha, Janusza Czerniewskiego, Sławomira Pawlaka oraz pracowników Eltry: Romana Paluchowskiego i Stefana Marciniaka. Egzemplarz prototypowy pokazano w roku 1959 na Targach Poznańskich.

Model produkowano przez rok, a liczba wyprodukowanych egzemplarzy wyniosła kilkaset sztuk. Na podstawie zdobytych doświadczeń zakłady Eltra uruchomiły masową produkcję odbiorników typu Koliber i pochodnych. Cena w roku 1961 według różnych źródeł wynosiła od 1250 do 1600 zł.

Dla potrzeb produkcji tego odbiornika w zakładach "Omig" zaczęto produkować miniaturowe oporniki i kondensatory, a w zakładach "Tonsil" - miniaturowy głośnik.

Tranzystory pochodziły z importu (początkowo z firmy Telefunken a później Philips).

Podstawowe parametry i właściwości

  • tranzystory:
  • Telefunken: OC613, 2xOC612, OC604, OC604spez + dwie diody DOG56
  • Philips: OC44, 2xOC45, OC71, OC72 + dwie diody DOG56
  • zakresy fal: Długie 1322 m (227 kHz) - Warszawa I, Średnie 187 - 580 m (1605 - 520 kHz)
  • zasilanie: 6V - 4 ogniwa AA lub 5 akumulatorów (typu KN1)
  • elementy regulacyjne:
  • potencjometr siły głosu z wyłącznikiem na górnej ściance obudowy
  • przełącznik zakresów na górnej ściance obudowy
  • pokrętło strojenia na płycie czołowej
  • wymiary: 160x90x38 mm, ciężar ok. 0,53 kG

Jest to odbiornik superheterodynowy z układem ARW. Na falach średnich można było wybierać stacje, a na długich odbierał tylko jedną stację lokalną. Moc wyjściowa odbiornika wynosiła 0,03 W, a baterie wystarczały na ok. 40 godzin pracy.

Bibliografia

  1. Rudolf Urich, Janusz Czerniewski, Pierwszy krajowy miniaturowy odbiornik tranzystorowy, Tele-Radio, Nr 2/1959, str. 69.
  2. Stare radio: karta katalogowa.