Wzmacniacz Williamsona: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 9: | Linia 9: | ||
Artykuły spotkały się z bardzo dużym oddźwiękiem, Williamson kontynuował temat modyfikując nieco wartości niektórych parametrów<ref name="will3">D.T.N. Williamson, ''Design Data: Modifications: Further Notes'', Wireless World, August 1949.</ref><ref name="will7">D.T.N. Williamson, ''Replys to Queries Raised by Constructors'', Wireless World, January 1950.</ref>, dodając stopień regulacji barwy tonu i wzmacniacz gramofonowy z korektorem<ref name="will4">D.T.N. Williamson, ''Design of Tone Controls And Auxiliary Gramophone Circuits'', Wireless World, October And November 1949.</ref><ref name="will6">D.T.N. Williamson, ''Modification for High-impedance Pickups and Long-playing records.'', Wireless World, May 1952.</ref> oraz tuner o bezpośrednim wzmocnieniu do odbioru stacji lokalnej<ref name="will5">D.T.N. Williamson, ''Design for the Feeder Radio Units'', Wireless World, December 1949.</ref>. | Artykuły spotkały się z bardzo dużym oddźwiękiem, Williamson kontynuował temat modyfikując nieco wartości niektórych parametrów<ref name="will3">D.T.N. Williamson, ''Design Data: Modifications: Further Notes'', Wireless World, August 1949.</ref><ref name="will7">D.T.N. Williamson, ''Replys to Queries Raised by Constructors'', Wireless World, January 1950.</ref>, dodając stopień regulacji barwy tonu i wzmacniacz gramofonowy z korektorem<ref name="will4">D.T.N. Williamson, ''Design of Tone Controls And Auxiliary Gramophone Circuits'', Wireless World, October And November 1949.</ref><ref name="will6">D.T.N. Williamson, ''Modification for High-impedance Pickups and Long-playing records.'', Wireless World, May 1952.</ref> oraz tuner o bezpośrednim wzmocnieniu do odbioru stacji lokalnej<ref name="will5">D.T.N. Williamson, ''Design for the Feeder Radio Units'', Wireless World, December 1949.</ref>. | ||
== Aplikacje == | |||
Ze względu na dosyć wysoką cenę (mimo względnej prostoty) i stosunkowo niewielką moc wyjściową rozwiązanie Williamsona było bardzo rzadko stosowane we wzmacniaczach spotykanych na rynku, natomiast było (i nadal jest) dosyć popularne wśród konstrukcji amatorskich. | |||
Ze względu na dosyć wysoką cenę i stosunkowo niewielką moc wyjściową rozwiązanie Williamsona było bardzo rzadko stosowane we wzmacniaczach spotykanych na rynku, natomiast było (i nadal jest) dosyć popularne wśród konstrukcji amatorskich. | |||
== Podstawowe wady i zalety == | |||
Zalety układu Williamsona: | Zalety układu Williamsona: | ||
* Stosunkowo małe zniekształcenia nieliniowe i intermodulacyjne stopnia wyjściowego. | * Stosunkowo małe zniekształcenia nieliniowe i intermodulacyjne stopnia wyjściowego. | ||
* Mała oporność wewnętrzna, duża odporność na zmiany impedancji obciążenia. | * Mała oporność wewnętrzna, duża odporność na zmiany impedancji obciążenia. Może to mieć znaczenie przy współczesnych kolumnach głośnikowych, które posiadają skomplikowane zwrotnice i ich impedancja zmienia się mocno w funkcji częstotliwości. | ||
* Stosunkowo łatwy do wykonania transformator. | * Stosunkowo łatwy do wykonania transformator. Mimo, że w pierwotnej wersji transformator był wykonany bardzo starannie, to sterowanie z triody o stosunkowo niewielkiej impedancji wewnętrznej stawia przed nim mniejsze wymagania niż sterowanie z pentody, zwłaszcza jeżeli chodzi o indukcyjność uzwojenia pierwotnego. | ||
Wady wzmacniacza Williamsona: | Wady wzmacniacza Williamsona: | ||
Wersja z 16:27, 30 lip 2012
Klasyczny wzmacniacz Williamsona
Wzmacniacz Wiliamsona to opisany przez D.T.N. Williamsona w 1947 w Wireless World wysokiej jakości wzmacniacz[1][2]. Jego stopień mocy ma charakterystyczną konstrukcję i dał bardzo znaczący wkład do rozwoju techniki HiFi. Jest to jeden z pierwszych opisanych w literaturze przykładów konstrukcji zmierzającej do uzyskaniu jak najlepszych parametrów odtwarzania dźwięku. Można go uznać za pierwszy wzmacniacz HiFi.
Budowa
Wzmacniacz Williamsona składa się z czterech podstawowych bloków funkcjonalnych. Stopień wstępny zbudowany na triodzie jest bezpośrednio sprzężony z odwracaczem fazy pracującym w układzie dzielonego obciążenia charakteryzującym się bardzo dużą symetrią. Sygnały z odwracacza fazy nie są podawane bezpośrednio na stopień końcowy, ale zastosowano stopień pośredniczący w układzie symetrycznego wzmacniacza różnicowego. Takie rozwiązanie gwarantuje dostarczenie do stopnia wyjściowego sygnału o dużej amplitudzie, a niewielkich zniekształceniach. Stopień końcowy jest przeciwsobny, zbudowany na triodach (w oryginale na tetrodach strumieniowych KT66 połączonych w układzie triody), w klasie A. Godny uwagi w oryginalnej konstrukcji Williamsona był bardzo duży transformator wyjściowy, o indukcji uzwojenia pierwotnego około 100H. Wszystkie cztery stopnie wzmacniacza są objęte pętlą stosunkowo silnego ujemnego sprzężenia zwrotnego. Zapewnia to bardzo dobre parametry wzmacniacza, ale wymaga bardzo starannej konstrukcji całego układu, a zwłaszcza transformatora.
Artykuły spotkały się z bardzo dużym oddźwiękiem, Williamson kontynuował temat modyfikując nieco wartości niektórych parametrów[3][4], dodając stopień regulacji barwy tonu i wzmacniacz gramofonowy z korektorem[5][6] oraz tuner o bezpośrednim wzmocnieniu do odbioru stacji lokalnej[7].
Aplikacje
Ze względu na dosyć wysoką cenę (mimo względnej prostoty) i stosunkowo niewielką moc wyjściową rozwiązanie Williamsona było bardzo rzadko stosowane we wzmacniaczach spotykanych na rynku, natomiast było (i nadal jest) dosyć popularne wśród konstrukcji amatorskich.
Podstawowe wady i zalety
Zalety układu Williamsona:
- Stosunkowo małe zniekształcenia nieliniowe i intermodulacyjne stopnia wyjściowego.
- Mała oporność wewnętrzna, duża odporność na zmiany impedancji obciążenia. Może to mieć znaczenie przy współczesnych kolumnach głośnikowych, które posiadają skomplikowane zwrotnice i ich impedancja zmienia się mocno w funkcji częstotliwości.
- Stosunkowo łatwy do wykonania transformator. Mimo, że w pierwotnej wersji transformator był wykonany bardzo starannie, to sterowanie z triody o stosunkowo niewielkiej impedancji wewnętrznej stawia przed nim mniejsze wymagania niż sterowanie z pentody, zwłaszcza jeżeli chodzi o indukcyjność uzwojenia pierwotnego.
Wady wzmacniacza Williamsona:
- Niska sprawność energetyczna i moc wyjściowa (na przykład tylko kilkanaście watów z pary lamp EL34).
- Potrzebne duże napięcie sterujące stopień końcowy, co komplikuje stopnie sterujące i w dużej mierze likwiduje zalety stopnia wyjściowego.
Przykłady konstrukcji
Przypisy
- ↑ D.T.N. Williamson, Desing for a High-quality Amplifier. Basic Requirements: Alternative Specifications, Wireless World, April 1947.
- ↑ D.T.N. Williamson, Desing for a High-quality Amplifier. Details of Chosen Circuit and Its Performance, Wireless World, May 1947.
- ↑ D.T.N. Williamson, Design Data: Modifications: Further Notes, Wireless World, August 1949.
- ↑ D.T.N. Williamson, Replys to Queries Raised by Constructors, Wireless World, January 1950.
- ↑ D.T.N. Williamson, Design of Tone Controls And Auxiliary Gramophone Circuits, Wireless World, October And November 1949.
- ↑ D.T.N. Williamson, Modification for High-impedance Pickups and Long-playing records., Wireless World, May 1952.
- ↑ D.T.N. Williamson, Design for the Feeder Radio Units, Wireless World, December 1949.
Bibliografia
- Wszystkie artykuły Williamsona z Wireless World zostały wydane w zbiorczym reprincie przez wydawnictwo Iliffe & Sons w Londynie, dostępnym online w wielu miejscach Internetu, na przykład tu.