Selektron
Selectron to jedna z wczesnych lamp pamięciowych opracowana w firmie RCA. Pierwsza wersja o pojemności 4kb nigdy nie osiągnęła przydatności do produkcji seryjnej. Wersja o pojemności 256 bitów została zastosowana tylko w jedynym komputerze, JOHNNIAC, jednym z najdłużej pracujących wczesnych komputerów. Posiadała ona fluoryzujące punkty, umożliwiający bezpośredni odczyt.
Historia
Prace nad Selektronem rozpoczęto w firmie RCA w 1946 na zlecenia von Neumanna, który poszukiwał pamięci do swojego komputera IAS. Zaprojektowana lampa o pojemności 4096 bitów okazała się na tyle trudna w produkcji, że nie uruchomiono produkcji seryjnej i w IAS zastosowano inne rozwiązanie (Lampę Williamsa).
RCA jednak kontynuowała prace i zbudowała lampę o pojemności 256 bitów. W stosunku do współczesnych jej rozwiązań charakteryzowała się dużą szybkością i niezawodnością, była jednak bardzo droga (około 500$ sztuka), co spowodowało, że zastosowano ją tylko w jednym komputerze: JOHNNIAC firmy RAND Corporation. Był to jeden z najdłużej pracujących wczesnych komputerów (od 1953 do 1966). Konstrukcja selektronu bardzo szybko stała się przestarzała i podobnie jak inne lampy pamięciowe została zastąpiona przez magnetyczną pamięć rdzeniową. Spotkało to również pamięć operacyjną JONNIACa (w 1955).
Budowa
Pierwszy selektron (4096 bitowy) posiadał pośrednio żarzoną katodę otoczoną dwoma zestawami siatek w postaci drutów. Pierwszu zestaw miał kształt otaczających katodę kół, drugi składał się z drutów równoległych do katody, tworzących cylinder. Cylindryczna anoda (składająca się z czerech segmentów) była od wewnątrz pokryta warstwą dielektryka, będącego właściwym medium pamiętającym. Poszczególne bity informacji były tworzone poprzez dyskretne obszary ładunku na tej warstwie.
Tryby pracy
- Odświeżanie. W trakcie normalnej pracy dwa zespoły drutów siatek były spolaryzowane lekko dodatnio, co pozwalało elektronom z katody dotrzeć do warstwy dielektryka. Na skutek zjawiska emisji wtórnej ładunek dielektryka był przy tym regenerowany.
- Odczyt. By wybrać bit do odczytu jedynie dwie prostopadłe pary sąsiednich siatek były spolaryzowana dodatnio, cała reszta zaś ujemnie. Pozwalało to na przepływ strumienia elektronów do dielektryka tylko w jednym wybranym miejscu.
- Zapis. Wybór bitu do zapisu odbywał się identycznie jak przy odczycie. Następnie do anody doprowadzano impuls napięcia, powodujący naładowanie się warstwy dielektryka w danym miejscu.
Wersja produkcyjna
Wprowadzony do produkcji selektron o mniejszej pojemności 256 bitów (w organizacji 128x2 bity) miał strukturę płaską[1]. Składał się z dwóch zestawów dyskretnych "pikseli" pamiętających umieszczonych na prostokątnej anodzie oraz zestawu ośmiu katod. Dodatkowo zastosowano zielony luminofor, który umożliwiał bezpośredni odczyt stanu poszczególnych bitów pamiętanych przez lampę.
Przypisy
- ↑ Rajchman JA (1951) "The Selective Electrostatic Storage Tube", RCA Review 12 (1):53-97.
Bibliografia
- Patent USA 2494670 Cylindrical 4096-bit Selectron
- Patent USA 2604606 Planar 256-bit Selectron