3S4T - Pentoda końcowa małej częstotliwości do urządzeń bateryjnych z miniaturowym cokołem 7. nóżkowym. Stosowana w lampowych radioodbiornikach bateryjnych (Szarotka, Juhas, niektóre Pioniery). Od często spotykanej w innych krajach 3S4 (DL92) różni się mniejszym poborem prądu żarzenia.
W roku 1939 wprowadzono w USA miniaturowy cokół siedmionóżkowy. Przeznaczony był do zastosowania w lampach do urządzeń zminiaturyzowanych i przenośnych. Cieszył się popularnością aż do schyłku techniki lampowej. W Europie produkcję lamp z takim cokołem podjęto po II wojnie światowej.
Dużą popularność zdobył zestaw lamp do odbiorników superheterodynowych: 1R5 (mieszacz), 1T4 (wzmacniacz p.cz.), 1S5 (detektor i wzmacniacz m.cz.), oraz 3V4, 1S4 lub 3S4 w charakterze lampy wyjściowej - głośnikowej pentody mocy. Na przełomie tal 40 i 50 opracowano w firmie Tungsram wersję 3S4 o zmniejszonym poborze mocy na żarzenie, 3S4T, która była powszechna (i produkowana) także w Polsce. Zmniejszony pobór mocy miał duże znaczenie dla urządzeń bateryjnych, ale w szerokim świecie wersja ta nie zdobyła popularności - w zastosowaniach bateryjnych lampy były wypierane przez tranzystory i znajdowały się już w okresie schyłkowym.
Odpowiedniki
3S4T - brak ścisłych odpowiedników o innych nazwach.
Lampa 3S4T była często wykorzystywana w pierwszych wydaniach książki J. Wojciechowskiego Nowoczesne zabawki, zdobyła sporą popularność wśród radioamatorów.
W 1961 wyprodukowano w Polsce 98 tysięcy tych lamp, a cena detaliczna wynosiła 27 zł[1].
Właściwości i możliwości wykorzystania
Pentoda 3S4T jest dosyć uniwersalna, ale obecnie poszukiwana i znajduje zastosowanie głównie do renowacji lampowych radioodbiorników bateryjnych.
Przypisy
↑: Vademecum polskiego przemysłu elektronicznego, Warszawa, 1964, str. 410.
