Fabryka Elektrotechniczna inż. Adolfa Horkiewicza
Fabryka Elektrotechniczna inż. Adolfa Horkiewicza to jeden z pierwszych zakładów elektrotechnicznych w Polsce. Został założony w Warszawie przez inżyniera chemika Adolfa Horkiewicza i jego żonę Stanisławę. Początkowo siedzibą firmy było mieszkanie właścicieli, a produkowano kondensatory z dielektrykiem celuloidowym. Firma rozwijała się zatrudniając nowych pracowników (wtedy jeszcze nielicznych) i parokrotnie zmieniając siedzibę: prywatne mieszkania na ulicach Czerwonego Krzyża i Browarnej, a następnie małe lokale fabryczne na ulicach 11 Listopada, Kawęczyńskiej i Białostockiej. Rozszerzał się zakres asortyment produkcji: kondensatory papierowe i mikowe, oporniki, potencjometry i inne podzespoły radiowe.
Nowy rozdział w życiu zakładu rozpoczął się w 1936. Przeprowadził się on do własnego budynku fabrycznego przy ulicy Stępińskiej numer 26/28. Powstało laboratorium badawcze, narzędziownia i dział przyrządów pomiarowych. Wprowadzono do produkcji również kondensatory do urządzeń energetycznych, a zatrudnienie wzrosło do dwustu osób. W fabryce znajdowała się także bogata infrastruktura socjalna wraz z klubem dla pracowników.
W czasie II wojny światowej fabryka działała w bardzo ograniczonym zakresie, produkując urządzenia grzejne. W 1944 roku maszyny wywieziono, zakłady spalono, a wielu pracowników, w tym Adolf Horkiewicz, zginęło.
Po wojnie budynki przy ulicy Stępińskiej odbudowano, mieściły się tam różne instytucje, a w latach 50 powstały zakłady Omig.
Bibliografia
- SEP: Historia elektryki polskiej, WNT, Warszawa 1972, tom IV, Przemysł i instalacje elektryczne, str. 439-440.