Prostowniki kuprytowe i selenowe
Prostowniki selenowe (i nieco wcześniejsze a znacznie mniej rozpowszechnione kuprytowe) to pierwsze elementy półprzewodnikowe mające zdolność prostowania znacznych prądów. W Polsce prostowniki kuprytowe i selenowe określano zbiorczą nazwą prostowniki stykowe, w USA nazywano je metal rectifiers.
Prostowniki kuprytowe
Historia i zastosowanie
Pierwszy prostownik wykorzystujący zjawisko prostowania na złączu miedzi i tlenku Cu2O został zademonstrowany w 1927 przez L.O. Grondahla and P.H. Geigera.
W Polsce nie produkowano seryjnie prostowników kuprytowych. W 1939 Edmund Jan Romer rozpoczął opracowywanie technologii prostowników kuprytowych w swoich produkujących aparaturę pomiarową zakładach w Lwowie, jednak nie została ona uruchomiona przed wybuchem wojny[1].
Konstrukcja
Sirutor
Specjalną konstrukcję posiadały sirutory firmy Siemens. Były to miniaturowe prostowniki kuprytowe umieszczone w obudowie przypominającej rezystor. Produkowano sirutory zawierające od jednej do 15 płytek.
Właściwości
Prostowniki selenowe
Historia i zastosowanie
Prostownik selenowy został wynaleziony w 1933 przez C.E. Fittsa i w dużym stopniu wyparł prostowniki kuprytowe - co prawda ma większy spadek napięcia w kierunku przewodzenia, ale dopuszczalne napięcie wsteczne jest kilkukrotnie wyższe. Prostowniki selenowe były masowo używane aż do lat 50, później zostały stopniowo wyparte przez diody germanowe i krzemowe.
Osobna strona - Polskie prostowniki selenowe
Produkcję prostowników selenowych w Polsce rozpoczęto w drugiej połowie lat 50 w krakowskich zakładach Telpod i w Bielawskiej Fabryce Prostowników. Produkowano je długo, aż do lat 70. Były stosowane na przykład w przyrządach pomiarowych prądu zmiennego lub jako namiastka diody Zenera na niskie napięcia w sprzęcie radiowym.