Fabryka Elektrotechniczna inż. Adolfa Horkiewicza: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
'''Fabryka Elektrotechniczna inż. Adolfa Horkiewicza''' to jeden z pierwszych zakładów elektrotechnicznych w Polsce. Został założony w Warszawie przez inżyniera chemika Adolfa Horkiewicza i jego żonę Stanisławę. Początkowo siedzibą firmy było mieszkanie właścicieli, a produkowano kondensatory z dielektrykiem celuloidowym. Firma rozwijała się zatrudniając nowych pracowników (wtedy jeszcze nielicznych) i parokrotnie zmieniając siedzibę: prywatne mieszkania na ulicach Czerwonego Krzyża i Browarnej, a następnie małe lokale fabryczne na ulicach 11 Listopada, Kawęczyńskiej i Białostockiej. Rozszerzał się zakres asortyment produkcji: kondensatory papierowe i mikowe, oporniki, potencjometry i inne podzespoły radiowe. | '''Fabryka Elektrotechniczna inż. Adolfa Horkiewicza''' to jeden z pierwszych zakładów elektrotechnicznych w Polsce. Został założony w Warszawie przez inżyniera chemika Adolfa Horkiewicza i jego żonę Stanisławę. Początkowo siedzibą firmy było mieszkanie właścicieli, a produkowano kondensatory z dielektrykiem celuloidowym. Firma rozwijała się zatrudniając nowych pracowników (wtedy jeszcze nielicznych) i parokrotnie zmieniając siedzibę: prywatne mieszkania na ulicach Czerwonego Krzyża i Browarnej, a następnie małe lokale fabryczne na ulicach 11 Listopada, Kawęczyńskiej i Białostockiej. Rozszerzał się zakres asortyment produkcji: kondensatory papierowe i mikowe, oporniki, potencjometry i inne podzespoły radiowe. | ||
Nowy rozdział w życiu zakładu rozpoczął się w 1936. Przeprowadził się on do własnego budynku fabrycznego przy ulicy Stępińskiej numer 26/28. Powstało laboratorium badawcze, narzędziownia i dział przyrządów pomiarowych. Wprowadzono do produkcji również kondensatory do urządzeń energetycznych, a zatrudnienie wzrosło do dwustu osób. W fabryce znajdowała się także bogata infrastruktura socjalna wraz | Nowy rozdział w życiu zakładu rozpoczął się w 1936. Przeprowadził się on do własnego budynku fabrycznego przy ulicy Stępińskiej numer 26/28. Powstało laboratorium badawcze, narzędziownia i dział przyrządów pomiarowych. Głównym odbiorcą produktów firmy były [[Państwowe Zakłady Tele i Radiotechniczne]]. Wprowadzono do produkcji również kondensatory do urządzeń energetycznych, a zatrudnienie wzrosło do dwustu osób. W fabryce znajdowała się także bogata infrastruktura socjalna wraz ze stołówką i klubem dla pracowników. Kadrę techniczną stanowili między innymi inżynierowie Zbigniew Siciński, January Kossakowski, Tadeusz Jóźwicki, Andrzej Massalski. | ||
W czasie II wojny światowej fabryka działała w bardzo ograniczonym zakresie, produkując urządzenia grzejne. W 1944 roku maszyny wywieziono, zakłady spalono, a wielu pracowników, w tym Adolf Horkiewicz, zginęło. | W czasie II wojny światowej fabryka działała w bardzo ograniczonym zakresie, produkując również urządzenia grzejne do użytku domowego. W 1944 roku maszyny wywieziono, zakłady spalono, a wielu pracowników, w tym Adolf Horkiewicz, zginęło. | ||
Po wojnie budynki przy ulicy Stępińskiej odbudowano, mieściły się tam różne instytucje, a w latach 50 powstały zakłady [[Omig]]. | Po wojnie budynki przy ulicy Stępińskiej odbudowano, mieściły się tam różne instytucje, a w latach 50 powstały zakłady [[Omig]]. | ||
| Linia 10: | Linia 10: | ||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
* SEP: ''Historia elektryki polskiej'', WNT, Warszawa 1972, tom IV, Przemysł i instalacje elektryczne, str. 439-440. | * SEP: ''Historia elektryki polskiej'', WNT, Warszawa 1972, tom IV, Przemysł i instalacje elektryczne, str. 439-440. | ||
* Mieczysław Hutnik, ''Polskie osiągnięcia w dziedzinie radioelektroniki w okresie międzywojennym i po wojnie do 1980'', w: ''Inżynierowie Polscy XIX i XX w.'', Polskie Towarzystwo Historii Techniki, Tom 4, Warszawa 1995, str. 132. | |||
[[Kategoria: Firmy]] | [[Kategoria: Firmy]] | ||
Wersja z 20:38, 23 lut 2013
Fabryka Elektrotechniczna inż. Adolfa Horkiewicza to jeden z pierwszych zakładów elektrotechnicznych w Polsce. Został założony w Warszawie przez inżyniera chemika Adolfa Horkiewicza i jego żonę Stanisławę. Początkowo siedzibą firmy było mieszkanie właścicieli, a produkowano kondensatory z dielektrykiem celuloidowym. Firma rozwijała się zatrudniając nowych pracowników (wtedy jeszcze nielicznych) i parokrotnie zmieniając siedzibę: prywatne mieszkania na ulicach Czerwonego Krzyża i Browarnej, a następnie małe lokale fabryczne na ulicach 11 Listopada, Kawęczyńskiej i Białostockiej. Rozszerzał się zakres asortyment produkcji: kondensatory papierowe i mikowe, oporniki, potencjometry i inne podzespoły radiowe.
Nowy rozdział w życiu zakładu rozpoczął się w 1936. Przeprowadził się on do własnego budynku fabrycznego przy ulicy Stępińskiej numer 26/28. Powstało laboratorium badawcze, narzędziownia i dział przyrządów pomiarowych. Głównym odbiorcą produktów firmy były Państwowe Zakłady Tele i Radiotechniczne. Wprowadzono do produkcji również kondensatory do urządzeń energetycznych, a zatrudnienie wzrosło do dwustu osób. W fabryce znajdowała się także bogata infrastruktura socjalna wraz ze stołówką i klubem dla pracowników. Kadrę techniczną stanowili między innymi inżynierowie Zbigniew Siciński, January Kossakowski, Tadeusz Jóźwicki, Andrzej Massalski.
W czasie II wojny światowej fabryka działała w bardzo ograniczonym zakresie, produkując również urządzenia grzejne do użytku domowego. W 1944 roku maszyny wywieziono, zakłady spalono, a wielu pracowników, w tym Adolf Horkiewicz, zginęło.
Po wojnie budynki przy ulicy Stępińskiej odbudowano, mieściły się tam różne instytucje, a w latach 50 powstały zakłady Omig.
Bibliografia
- SEP: Historia elektryki polskiej, WNT, Warszawa 1972, tom IV, Przemysł i instalacje elektryczne, str. 439-440.
- Mieczysław Hutnik, Polskie osiągnięcia w dziedzinie radioelektroniki w okresie międzywojennym i po wojnie do 1980, w: Inżynierowie Polscy XIX i XX w., Polskie Towarzystwo Historii Techniki, Tom 4, Warszawa 1995, str. 132.