ECL82 to lampa kombinowana, trioda-pentoda, jedna z najbardziej rozpowszechnionych, obok ECL86, lamp tego typu. Żarzenie pośrednie, cokół nowalowy. Posiadająca takie same charakterystyki elektryczne wersja lampy przeznaczona do szeregowego żarzenia prądem 300 mA nosi nazwę PCL82.
Lampa wprowadzona w roku 1955, zoptymalizowana do zastosowania w odbiornikach telewizyjnych - trioda w generatorze, a pentoda w stopniu końcowym odchylania pionowego oraz w stopniach wizji. W popularnych w Polsce telewizorach z żarzeniem szeregowym 300 mA stosowano oczywiście lampę PCL82.
Mimo, że do zastosowania w układzie wzmacniacza małej częstotliwości trioda była trochę "przewymiarowana" i miała małe wzmocnienie, to ECL82 okazała się konstrukcją na tyle uniwersalną, że stosowana była bardzo powszechnie w prostych, tańszych radioodbiornikach, gdzie nie było miejsca dla osobnych, mocnych lamp głośnikowych. W Polsce były to na przykład Sarabanda, Figaro, Rozyna, stosowano je też w gramofonach, np. we wczesnych modelach kultowego w swej epoce gramofonu "Bambino", najtańszych wzmacniaczach stereo w konfiguracji SE np. Telefunken S80, a także w tańszych modelach stereofonicznych amplitunerów lampowych w układzie przeciwsobnym np. Sansui 250 (odpowiednik 6BM8). Z biegiem czasu została w tych zastosowaniach zastąpiona lampą ECL86, posiadającą triodę o większym wzmocnieniu i pentodę o nieco większej dopuszczalnej mocy strat.
W 1961 roku wyprodukowano w Polsce 275 tysięcy lamp ECL82 oraz 215 tysięcy lamp PCL82 (cena detaliczna obu typów wynosiła 38 złotych)[1].
Właściwości i propozycje wykorzystania
Mimo że w porównaniu z układem zbudowanym na dwu osobnych lampach zastosowanie ECL82 nie oferowało jakiegoś dużego uproszczenia konstrukcji, to właśnie na niej oparte były opisy najprostszych wzmacniaczy dla początkujących [2] (być może decydowała cena) i znalazło tradycję nawet współcześnie [3].
Była także popularna wśród początkujących krótkofalowców, jako że umożliwiała zbudowanie kompletnego nadajnika telegraficznego o mocy 10W na jednej lampie.
Przypisy
↑: Vademecum polskiego przemysłu elektronicznego, Warszawa, 1964, str. 410.
