ECC83: Różnice pomiędzy wersjami
m 1 wersja |
|||
| Linia 33: | Linia 33: | ||
Żarzenie jest możliwe zarówno w układzie szeregowym, jak równoległym. | Żarzenie jest możliwe zarówno w układzie szeregowym, jak równoległym. | ||
{| class="wikitable" | |||
|- | |||
! colspan = 8 | Typowe punkty pracy wzmacniacza RC z [[automatyczna polaryzacja|automatyczną polaryzacją]] | |||
|- | |||
! U<sub>b</sub> [V] | |||
! R<sub>a</sub> [kΩ] | |||
! R<sub>g</sub> [kΩ] | |||
! R<sub>k</sub> [kΩ] | |||
! I<sub>a</sub> [mA] | |||
! U<sub>a</sub> [V] | |||
! μ [V/V] | |||
! h [%] | |||
|- align=right | |||
| rowspan=3 | 200 | |||
| 47 || 150 || 1.5 || 0.86 || 18 || 34 || 8.5 | |||
|- align=right | |||
| 100 || 330 || 1.8 || 0.65 || 20 || 50 || 4.8 | |||
|-align=right | |||
| 220 || 680 || 3.3 || 0.36 || 24 || 56 || 4.6 | |||
|- align=right | |||
| rowspan=3 | 250 | |||
| 47 || 150 || 1.2 || 1.18 || 23 || 37.5 || 7.0 | |||
|- align=right | |||
| 100 || 330 || 1.5 || 0.86 || 26 || 54.5 || 3.9 | |||
|-align=right | |||
| 220 || 680 || 2.7 || 0.48 || 28 || 66.5 || 3.4 | |||
|} | |||
== Przypisy == | == Przypisy == | ||
Wersja z 21:44, 29 lut 2012
| ECC83 | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||||||
| Podwójna trioda | ||||||||||||
| ||||||||||||
| ||||||||||||
 | ||||||||||||
ECC83 jest bardzo popularną podwójną triodą o cokole nowalowym, przeznaczoną do wzmacniaczy małej częstotliwości i prądu stałego o dużym wzmocnieniu.
Amerykańskim oznaczeniem lampy ECC83 jest 12AX7A.
Historia i zastosowania
W latach 1947-48 firma RCA wprowadziła na rynek lampę 12AX7 – podwójną triodę o dużym wzmocnieniu i nowym cokole nowalowym (9-nóżkowym). W odpowiedzi Philips (wraz z zależnymi firmami Amperex i Mullard) opracował ECC83, podobną lampę, o znacząco mniejszym mikrofonowaniu i przekonstruowanym grzejniku (biflarnym), który umożliwiał stosowanie lampy również w układach z szeregowym żarzeniem i powodował mniejszy przydźwięk. Spowodowało to swoistą "walkę na ogłoszenia"[1][2][3]. W rezultacie amerykański Sonoton wprowadził lampę 7025, o właściwościach takich samych jak ECC83. Większość amerykańskich firm wkrótce podjęła produkcję tak zmodernizowanej 12AX7 pod nazwą 12AX7A, niektóre zmodyfikowały konstrukcję pozostając przy starej nazwie.
ECC83/12AX7A to lampa o bardzo wszechstronnym zastosowaniu, masowo stosowana w różnorakich układach prądu stałego i małej częstotliwości, zarówno w sprzęcie powszechnego użytku, jak układach profesjonalnych i przemysłowych.
W Polsce ECC83 były produkowane (prawdopodobnie) w niewielkim zakresie, natomiast UNITRA rozprowadzała lampy importowane z NRD[4]. Diora zastosowała lampy ECC83 w radioodbiornikach Aria, Boston, Carmen Stereo oraz we wzmacniaczu DSL-201, a ZRK w odbiornikach Capella, Eroica, Turandot, Wirtuoz oraz w magnetofonach ZK 120 i ZK 140. Łódzka Fonica zastosowała je w szafach grających M-110 Meloman, M-122 i M-123 oraz we wzmacniaczach W 600, W 701 i WG-260 Stereo.
Odpowiedniki
Odpowiednikami ECC83 produkowanymi przez różne firmy były lampy B339, ECC803, 6L13, 12AX7R, 12DF7, 12DT7, 6681, 7025 i 7729.
Wersje o zwiększonej niezawodności i trwałości (dla celów wojskowych, przemysłowych, lotniczych itp.) produkowano pod nazwami ECC803S, E83CC, M8137, QB339, 12AX7WA, 12AX7S, 5721, 5751WA i 6057. W Wielkiej Brytanii lampy przeznaczone do celów wojskowych oznaczano kodem CV4004.
W ZSRR nie produkowano ścisłego odpowiednika lampy ECC83, ale podobną lampę 6Н2П (6N2P).
Ciekawostki
- Pierwszy komercyjnie dostępny wzmacniacz operacyjny, K2-W wyprodukowany przez firmę George A. Philbrick Researches 1952 zawierał dwie lampy 12AX7. Był stosowany w modułach funkcyjnych komputerów analogowych[5].
- Lampa ECC83 wraz z odmianami była (i nadal jest) najpopularniejszą lampą stosowaną w stopniach wstępnych lampowych wzmacniaczy gitarowych najbardziej znanych firm: Fender[6], Marshal[7], Vox (między innymi AC15, AC30)[8] i wielu innych.
- Niektóre profesjonalne nowsze wersje lampy były produkowane z siatką napinaną, na przykład E83CC firmy Tesla.
Właściwości i propozycje wykorzystania
ECC83 to najpopularniejsza lampa przeznaczona do wzmacniaczy napięciowych małej częstotliwości o dużym wzmocnieniu. Na kartach katalogowych można znaleźć liczne propozycje typowych punktów pracy w takich zastosowaniach.
Żarzenie jest możliwe zarówno w układzie szeregowym, jak równoległym.
| Typowe punkty pracy wzmacniacza RC z automatyczną polaryzacją | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Ub [V] | Ra [kΩ] | Rg [kΩ] | Rk [kΩ] | Ia [mA] | Ua [V] | μ [V/V] | h [%] |
| 200 | 47 | 150 | 1.5 | 0.86 | 18 | 34 | 8.5 |
| 100 | 330 | 1.8 | 0.65 | 20 | 50 | 4.8 | |
| 220 | 680 | 3.3 | 0.36 | 24 | 56 | 4.6 | |
| 250 | 47 | 150 | 1.2 | 1.18 | 23 | 37.5 | 7.0 |
| 100 | 330 | 1.5 | 0.86 | 26 | 54.5 | 3.9 | |
| 220 | 680 | 2.7 | 0.48 | 28 | 66.5 | 3.4 | |
Przypisy
- ↑ Wireless World, Jan. 1950, str. 45.
- ↑ Wireless World, Sept. 1952, str. 3.
- ↑ Wireless World, Oct. 1950, str. 3, 70.
- ↑ UNITRA (katalog), Lampy odbiorcze, WEMA, Warszawa 1974.
- ↑ Elementy komputerów analogowych
- ↑ Fender® Support
- ↑ Marshall Amps Heritage
- ↑ VOX Vintage Circuit Diagrams
| Skróty oznaczeń używanych na Wiki Oktoda |
|---|
|