SEPP: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 14: | Linia 14: | ||
{{Clear|left}} | {{Clear|left}} | ||
[[Plik:SEPP_3.png|thumb|left|250px|Podstawowy schemat układu SEPP z równoległym połączeniem lamp dla prądu stałego.]] | [[Plik:SEPP_3.png|thumb|left|250px|Podstawowy schemat układu SEPP z równoległym połączeniem lamp dla prądu stałego.]] | ||
W dużo mniej popularnej wersji układu lampy wyjściowe dla prądu stałego są połaczone równolegle. Umożliwia to zastosowanie źródła zasilania o mniejszym napięciu, ale nieco komplikuje układ i wymaga zastosowania transformatora o dwóch symetrycznych uzwojeniach pierwotnych. Dla prądu zmiennego uzwojenia te są połączone w charakterystyczny dla SEPP sposób - równolegle, z jednym zaciskiem uziemionym dla prądu zmiennego. | |||
{{Clear|right}} | |||
[[Plik:SEPP_2.png|thumb|right|250px|Podstawowy schemat układu SEPP z szeregowym połączeniem lamp ekranowanych.]] | |||
{{Clear|left}} | |||
=== Właściwości === | === Właściwości === | ||
Wersja z 04:11, 9 lis 2012
Układ wzmacniacza w konfiguracji SEPP (single ended push-pull) został opatentowany przez Williama H. T. Holdena w 1931 roku[1]. Charakteryzuje on się pracą przeciwsobną z uziemioną (dla sygnału zmiennego) jedną z końcówek obciążenia. Umożliwia uzyskanie bardzo dobrych parametrów wzmacniacza bez konieczności stosowania transformatora z niską indukcyjnością rozproszenia pomiędzy połówkami uzwojenia pierwotnego. Był też stosowany do konstrukcji wyjściowych układów beztransformatorowych (OTL).
Układ klasyczny
Budowa
Cechą charakterystyczną stopnia wzmacniacza pracującego w układzie SEPP jest przeciwsobna praca elemantów aktywnych (lamp lub tranzystorów) przy jednoczesnym przyłączeniu obciążenia w taki sposób, że jeden jego zacisk jest sterowany, a drugi znajduje się na potencjale zerowym (dla sygnału zmiennego). Opracowano kilka warianów tego układu, różniących się przede wszystkim rozwiązaniem stopnia sterującego, rodzajem zastosowanych lamp oraz ich połączeniem dla prądu stałego.
Przykładem mogą być koncepcje Arnolda Petersona i Donalda B. Sinclaira zaprezentowane w 1952 roku. [2]. Ich cechą charakterystyczną jest użycie odwracacza fazy z dzielonym obciążeniem. By obydwie lampy pracowały w układzie wspólnej katody sygnał sterujący musi być wprowadzony pomiędzy katodę i siatkę. W układach bez transformatora wejściowego stwarza to pewne trudności, bo katoda jednej z lamp znajduje się na potencjale sygnału wyjściowego. By rozwiązać ten problem połączono opornik anodowy odwracacza fazy nie z dodatnim biegunem źródła zasilania, ale z wyjściem stopnia. Dla prądu stałego lampy są w nim połączone szeregowo.
W dużo mniej popularnej wersji układu lampy wyjściowe dla prądu stałego są połaczone równolegle. Umożliwia to zastosowanie źródła zasilania o mniejszym napięciu, ale nieco komplikuje układ i wymaga zastosowania transformatora o dwóch symetrycznych uzwojeniach pierwotnych. Dla prądu zmiennego uzwojenia te są połączone w charakterystyczny dla SEPP sposób - równolegle, z jednym zaciskiem uziemionym dla prądu zmiennego.
Właściwości
Aplikacje
Konstrukcje niekomercyjne
Podstawowe wady i zalety
Układ jest bardzo wdzięczny do konstrukcji amatorskich.
Wady:
Przykłady rozwiązań
Przypisy
- ↑ Patent USA 1999327.
- ↑ Arnold Peterson i Donald B. Sinclair, A Single-Ended Push-Pull Audio Amplifier, Proc. IRE, Jan. 1952, str. 7-11.
Bibliografia
- Cykin Gieorgij: Wzmacniacze sygnałów elektronicznych, WKiŁ, Warszawa, 1970, wyd. 2, stron 570.
Zobacz też
- Williamsony - klasyczne przeciwsobne układy lampowych wzmacniaczy mocy HiFi.