DIN 45500

DIN 45500 to opublikowany w 1966 roku dokument niemieckiego instytutu normalizacyjnego (Deutsches Institut für Normung, czyli DIN) określający jakie minimalne warunki techniczne powinna spełniać aparatura elektroakustyczna, by otrzymała oznaczenie wysokiej jakości (Hi-Fi).

Historia

Próby znormalizowania parametrów urządzeń lepszej klasy elektroakustycznych powszechnego użytku datują się od wczesnych lat 60. Publikacje British Radio Equipment Manufacturers Assotiation wyewoluowały do wydanego w 1965 roku British Standard 3860, ale dotyczyły one praktycznie wyłącznie wzmacniaczy i nie zdobyły popularności. Dopiero wydanie niemieckiej normy DIN 45500 całościowo uporządkowało zagadnienia domowego sprzętu HiFi.

Norm DIN 45500 bywa krytykowana za stosunkowo mało restrykcyjne podejście do parametrów niektórych urządzeń, zwłaszcza wzmacniaczy. Trzeba jednak powiedzieć, że nawet wiele współczesnych konstrukcji (zwłaszcza "audiofilskich") nie spełnia i tych mało restrykcyjnych wymagań. Z drugiej strony wymagania nałożone na zestawy głośnikowe są bardzo ostre i dosyć trudne do spełnienia.

W 1996 norma DIN 45500 została zastąpiona normą DIN EN 61305.

Parametry urządzeń

Norma DIN określa, że pomiary powinny być przeprowadzane przy normalnym ciśnieniu atmosferycznym, w temperaturze od 15 do 35 stopni Celsjusza oraz wilgotności względnej w zakresie od 45% do 75%.

Tunery FM

Wszystkie pomiary zakładają poziom sygnału wejściowego 1 mV na wejściu o oporności falowej 240 Ω.

Parametr	Wartość	Warunki pomiaru
Pasmo przenoszenia	40 Hz - 12.5 kHz	przy nierównomierności charakterystyki ± 3 dB względem 1 kHz w zakresie 40 Hz - 50 Hz
		przy nierównomierności charakterystyki ± 1.5 dB względem 1 kHz w zakresie 50 Hz - 6.3 kHz
		przy nierównomierności charakterystyki ± 3 dB względem 1 kHz w zakresie 6.3 kHz - 12.5 Hz
Zniekształcenia nieliniowe	maks. 2%	przy dewiacji częstotliwości 40 kHz oraz 1 kHz
Separacja kanałów stereo	min. 26 dB	w pasmie częstotliwości 250 Hz - 6.3 kHz
	min. 15 dB	w pasmie częstotliwości 6.3 kHz - 12.5 kHz
Stosunek sygnału do szumu	min. 46 dB	w pasmie częstotliwości 40 Hz - 12.5 kHz, przy modulacji 1 kHz z dewiacją 40 kHz
Tłumienie sygnału pilota stereo	min. 20 dB	19 kHz
	min. 30 dB	38 kHz
Poziom sygnału wyjściowego	0.5 V do 2 V	przy obciążeniu 470 kΩ równolegle z pojemnością 100 pF i dewiacji modulacji 40 kHz.

Wzmacniacze

Norma określa również, że podstawowe parametry wzmacniacza, takie jak: poziomy napięć wejściowych, impedancje wejść, moc wyjściowa czy impedancja obciążenia muszą być jasno podane przez producenta.

Parametr	Wartość	Warunki pomiaru
Pasmo przenoszenia	40 Hz - 16 kHz	przy nierównomierności ± 1.5 dB i 6 dB poniżej mocy znamionowej dla wejść liniowych
		przy nierównomierności ± 2 dB wejść z korekcją częstotliwościową
Różnica pomiędzy kanałami stereo	maks. 3 db	w zakresie częstotliwości 250 Hz - 6.3 kHz
	maks. 6 db	w zakresie częstotliwości 250 Hz - 6.3 kHz, jeżeli zastosowano regulator balansu o skuteczności minimum 8 dB.
Zniekształcenie nieliniowe	maks 1%	dla przedwzmacniacza: przy pełnym wysterowaniu z zakresie częstotliwości 40 Hz - 400 Hz
		dla całego toru wzmacniacza wstępnego i mocy: przy mocy od -20 dB do pełnej, w zakresie częstotliwości od 40 Hz do 12.5 kHz
Zniekształcenia intermodulacyjne	maks. 3%	sygnały 250 Hz i 8 kHz o stosunku amplitud 4:1
Przesłuch pomiędzy kanałami stereo	maks. -50 dB	dla 1 kHz
	maks. -30 dB	w zakresie od 250 Hz do 10 kHz
Przesłuch pomiędzy wejściami	maks. -50 dB	dla 1 kHz
	maks. -40 dB	w zakresie od 250 Hz do 10 kHz
Stosunek sygnału do szumu	min. 50 dB	dla przedwzmacniaczy przy nominalnym poziomie sygnału
		dla wzmacniaczy mocy i zintegrowanych przy mocy wyjściowej 100 mW
Moc wyjściowa	10 W	mono, sygnał sinusoidalny 1 kHz, w czasie co najmniej 10 minut
	6 W na kanał	stereo, sygnał sinusoidalny 1 kHz, w czasie co najmniej 10 minut