Ennoda
Ennoda (inaczej: nonoda) to rodzaj próżniowej lampy elektronowej z dziewięcioma elektrodami: anodą, katodą i siedmioma siatkami, liczbą największą wśród produkowanych lamp. Jej przeznaczeniem była demodulacja FM. Była dosyć rzadka, produkowano jeden typ EQ80 z paroma odmianami.
Historia i zastosowania
W 1949 została wyprodukowana przez firmę Philips EQ40, ennoda zaspecjalnie do pracy jako detektor sygnału zmodulowanego w częstotliwości FM. Krótko po niej ukazało się parę lamp identycznych pod względem elektrycznym, a różniących się żarzeniem i cokołem. Jedyną zauważalną popularność zdobyła EQ80. Na tym skończyła się kariera ennody - mimo stosunkowo niezłych parametrów lampa została wyparta przez inne układy demodulatorów FM, często już z użyciem półprzewodnikowych diod germanowych.
Siatka pierwsza, podobnie jak w wielu innych typach lamp próżniowych, jest siatką sterującą, która reguluje prąd emitowany z katody. W praktyce siatka ta ma stały potencjał, właściwymi siatkami sterującymi są siatki trzecia i piąta. Siatki druga, czwarta i szósta to siatki ekranujące, a siatka siódma jest siatką hamującą, o roli analogicznej jak siatka trzecia w pentodzie.
Do obu siatek wejściowych (trzeciej i piątej) przykłada się napięcie zmodulowane w częstotliwości o przesunięciu fazowym proporcjonalnym do chwilowej wartości dewiacji. Konstrukcja lampy jest taka, że prąd anodowy płynie tylko w sytuacji, gdy na obu siatkach sterujących są jednocześnie dodatnie napięcia, a więc prąd anodowy będzie miał kształt impulsów o czasie trwania proporcjonalnym do przesunięcia fazowego, czyli dewiacji. Wartość średnia prądu anodowego jest w związku z tym proporcjonalna do dewiacji, czyli odtwarza sygnał zmodulowany.
W europejskim systemie oznaczeń lamp ennodzie odpowiada litera Q.
Linki zewnętrzne
Radiomuseum: