Selektoda EF22 to posiadająca cokół loktalowy wersja bocznostykowej lampy EF9 opracowanej i produkowanej już przed II wojną światową (istniała również jej oktalowa wersja EF39). EF22 została wprowadzona przez Philipsa w 1941. Pierwsza wersja miała cokół Philipsa o dziewięciu szpilkach (i nazywała się EF21, oznaczenie EF22 było wtedy zarezerwowane dla analogicznej wersji lampy EF8), ale szybko zmieniono go na opracowany w USA o ośmiu, taka też wersja weszła do masowej produkcji. Z biegiem czasu EF22 została zastąpiona przez lampy zminiaturyzowane - rimlockową EF41 o podobnych parametrach elektrycznych, a następnie przez nowalowe EF85 i EF89.
Pentoda EF22 była w produkowana również w Polsce. W roku 1961 wyprodukowano ponad trzysta pięćdziesiąt tysięcy lamp EF22, cena detaliczna wynosiła 31,50 zł[1]. Stosowano je w odbiornikach radiowych (na przykład Aga, Podhale, Etiuda, Stolica, Syrena, Wola) i w pierwszym polskim gramofonie ze wzmacniaczem Karolinka. Stosowano je nie tylko w układach wzmacniaczy regulowanych, ale również i w układach o stałym wzmocnieniu, również małej częstotliwości.
Odpowiedniki
CV303, W143.
Z innymi cokołami:
bocznostykowym: EF9, CV1427.
loktalowym: EF41, 6CJ5, W150.
nowalowym: EF81, 6BH5.
oktalowym: EF39, CV1053, CV1056, W147.
Istniały też wersje powyższych lamp z odmiennymi parametrami żarzenia.
Ciekawostki
W Polsce produkowano też podobną konstrukcyjnie lampę nie będącą selektodą, ale zwykłą pentodą o krótkiej charakterystyce. Była ona oznaczana jako EF21 lub EF22P i była wersją bocznostykowej EF6. Skala produkcji była znacznie mniejsza, w 1961 wyprodukowano 40 tysięcy sztuk (jej cena również wynosiła 31.50 zł).
Właściwości i możliwości zastosowania
EF22 to lampy dosyć uniwersalne, a ponieważ była produkowana w dużej liczbie, można je kupić stosunkowo tanio. Oprócz renowacji starego sprzętu może znaleźć wiele zastosowań. Oczywiste są te, do których jest predysponowana: wzmacniacze wielkiej i pośredniej częstotliwości w odbiornikach radiowych, układy reakcyjne. Mimo, że jest selektodą, nadaje się również do wzmacniaczy napięciowych niewielkich sygnałów małej częstotliwości - punkt pracy można znaleźć w notach katalogowych, a zniekształcenia nieliniowe przy niewielkich sygnałach nie są duże.
Przypisy
↑: Vademecum polskiego przemysłu elektronicznego, Warszawa, 1964, str. 410.
