Lampa została wprowadzona w roku 1941, jako następczyni typów wcześniejszych: CBL1, UBL1. Była bardzo chętnie stosowana przez Philipsa w latach 40, zwłaszcza w modelach o niewielkich gabarytach (na przykład model "Philetta" 208U).
Z powojennych odbiorników, najbardziej znanym w Polsce jest legendarny Pionier, pierwszy polski powojenny odbiornik radiowy, a także bliźniaczy układowo czechosłowacki Talisman produkowane w kilku odmianach. W 1961 roku wyprodukowano 191 tysięcy lamp UBL21, cena detaliczna wynosiła 35 zł za sztukę[1].
Odpowiedniki
UBL71
Ciekawostki
Podobnie jak w przypadku innych lamp serii loctal firmy Philips, pierwotnie lampa ta miała mieć cokół o dziewięciu sztyftach, oraz dodatkowy, trzeci system diodowy na wypadek zastosowania w odbiornikach luksusowych z trzydiodowym detektorem. Miała też być żarzona prądem 200mA, a więc być rozwinięciem lampy CBL1. Philips jednak zrezygnował z tego pomysłu i w 1940 roku wprowadził lampę UBL1, a rok później UBL21. Pod koniec lat 40 firma Valvo (należąca oczywiście do Philipsa) wprowadziła ostatnią serię lamp bocznostykowych, wśród których znalazła się również lampa UBL3 o praktycznie identycznych parametrach co UBL1 i bardzo zbliżonych do UBL21.
Właściwości i możliwości wykorzystania
Lampa przydatna w podobnych zastosowaniach co typy UL84, EL86, PL84. W klasycznym układzie wzmacniacza przeciwsobnego w klasie AB dwie takie lampy przy zasilaniu 200V mogą dostarczyć ponad 12W mocy przy zniekształceniach nieliniowych mniejszych od 4%. Można również próbować jej użyć w układach szeregowych SEPP, SRPP, jak również w stabilizatorach napięcia, przy czym należy wziąć pod uwagę dopuszczalne napięcie między włóknem żarzenia a katodą wynoszące 150V.
Przypisy
↑: Vademecum polskiego przemysłu elektronicznego, Warszawa, 1964, str. 410.
