SEPP
Układ wzmacniacza w konfiguracji SEPP (single ended push-pull) został zgłoszony przez Williama H. T. Holdena w 1931 roku (patent US1999327). W latach późniejszych opracowano kilka podobnych układów, różniących się przede wszystkim rozwiązaniem stopnia sterującego. Przykładem może być koncepcja Arnolda Petersona i Donalda B. Sinclaira zaprezentowana w 1952 roku. Układ SEPP charakteryzuje się pracą przeciwsobną z uziemioną (dla sygnału zmiennego) jedną z końcówek obciążenia. Umożliwia uzyskanie bardzo dobrych parametrów wzmacniacza bez konieczności stosowania transformatora z niską indukcyjnością rozproszenia pomiędzy połówkami uzwojenia pierwotnego[1]. Był też stosowany do konstrukcji wyjściowych układów beztransformatorowych (OTL).
Układ klasyczny
Budowa
Właściwości
Aplikacje
Konstrukcje niekomercyjne
Podstawowe wady i zalety
Układ jest bardzo wdzięczny do konstrukcji amatorskich.
Wady:
Przykłady rozwiązań
Przypisy
- ↑ Arnold Peterson i Donald B. Sinclair, A Single-Ended Push-Pull Audio Amplifier, Proc. IRE, Jan. 1952, str. 7-11.
Bibliografia
- Cykin Gieorgij: Wzmacniacze sygnałów elektronicznych, WKiŁ, Warszawa, 1970, wyd. 2, stron 570.
Zobacz też
- Williamsony - klasyczne przeciwsobne układy lampowych wzmacniaczy mocy HiFi.